Lied van de oorlog

Hey hey
ben weer es een verhaal aan het schrijven
en deze keer mogen jullie meegenieten.
kzal eens in de zoveel tijd een bladzijdetje posten...
als het verhaal ooit uitkomt dan kan je het in de boekwinkel kopenxD
Groetjes T.

Stilte
‘Rutger, Rutger! Word wakker!’ langzaam opende Rutger zijn ogen. Zijn jonge zusje Elle stond aan zijn arm te schudden.
‘Het is nog veel te vroeg’ mompelde hij en ging weer gemakkelijk liggen.
‘Rutger! Het is oorlog! Kom! We moeten de schuilkelder in’ Elle schreeuwde tegen hem en trok weer aan zijn arm.
Snel schoot Rutger overeind. Te snel, zodat hij zijn hoofd tegen het lage dak stootte.
‘Auw, oorlog?’
‘Rutger! Kom gauw!’ de angstige stem van zijn moeder gaf hem de bevestiging die hij liever niet wilde horen.
De maandenlange gevreesde opstand was uitgebroken en nu was het oorlog.
‘Rutger, schiet op’ moeder gilde bijna. Tijd om zich aan te kleden had hij niet maar zijn verstand zei dat hij beter kleren mee kon nemen.
Vlug trok hij zijn gammele kast open en pakte een stapel dekens.
Een trui en een broek werden ook gauw meegegrist. Negen seconden later zat hij hijgend in de schuilkelder. Nu pas hoorde hij het geluid van inslaande granaten en bommen. Elle kroop tegen hem aan en zijn nóg jongere zusje Lize ging op zijn schoot zitten.
‘Waar is vader?’ vroeg hij, ineens verbaasd, aan zijn moeder, die met Elias, de pasgeboren baby in haar armen zat.
‘Bij de verdedigingswerken’ antwoordde moeder rustig.
Meteen sprong Rutger overeind, Lize viel en huilde even, ‘ik moet ‘em helpen’ riep hij.
‘Nee Rutger, het is te gevaarlijk’ moeders stem klonk beslist en Rutger was teleurgesteld, hij was al zestien, hij wilde ook helpen, zo gevaarlijk was het toch niet?
‘Jawel’ bracht hij er daarom tegenin, meteen rende hij de schuilkelder uit, voordat zijn moeder hem nog tegen kon houden.
Buiten was de herrie nog erger dan binnen, granaten ontploften vlakbij Rutger. Al rollend en duikelend kwam Rutger bij de verdedigingswerken. Nu moest hij zijn vader nog opzoeken.
Voor hij ook maar een glimp van hem had opgevangen hoorde hij de stem van zijn vader al.
‘Rutger, ga weg hier, het is veel te gevaarlijk!’
‘Jij bent er toch ook?’ zei hij brutaal tegen zijn vader.
‘Ja, dat is mijn plicht, maar niet de jouwe. Jouw plicht is dat je zorgt voor moeder, de meisjes en Elias, als ik doodga’ schreeuwde zijn vader.
‘Ik moet ook mijn…’ begon Rutger.
‘Jij moet helemaal niks!’ viel zijn vader hem in de rede, ‘het enige wat jij moet doen is teruggaan naar de schuilkelder en moeder helpen om hier doorheen te komen.
Een gefluit, gevolgd door een inslag.
‘De loopgraaf in, zoek dekking!’ schreeuwde Rutgers vader.
Rutger stond verlamd van schrik. Was het zo gevaarlijk?
‘Rutger!’ schreeuwde zijn vader.
Rutgers vader sprong de loopgraaf uit en trok Rutger mee naar de loopgraaf, hij duwde hem naar beneden, de loopgraaf in.
Weer een gefluit, gevolgd door een verschrikkelijke klap.
Dat was dichtbij, dacht Rutger. Toen hij na een serie inslagen en klappen weer overeind kwam, zo ingedoken zat hij, schrok hij. Vader was er niet.
‘Een dode’ hoorde hij een stem.
‘Nee’ Rutger kreunde zachtjes.
Hij keek over de loopgraaf heen en zag iets wat hij alleen in zijn allerverschrikkelijkste nachtmerries had gezien. Een dode. Onder het bloed, overal bloed, door granaatscherven getroffen. En die dode was iemand wie hij zijn hele leven gekend had en die volgens zijn gedachten niet dood kón. Maar nu toch dood was. Het was zijn vader. Rutger was duizelig, hij moest zitten, hij kon het beeld van zijn dode vader niet langer verdragen. En de gedachte dat zijn vader doodgegaan was door zijn eigenwijsheid. Dat was nog erger, het was zíjn schuld!
‘Gaat het jongen’ een man die Rutger vaag van gezicht kende knielde naast hem neer.
Rutger knikte, maar hij wist dat dát gelogen was, het ging niet, het zou nooit meer gaan.
‘Wil je iets drinken’ de man hield hem een veldfles voor.
Automatisch pakte Rutger de fles aan en nam een slok. Er viel een waas over hem, het was onwerkelijk. Een grote stilte viel er, na de korte granaataanval. Er viel ook een stilte in Rutgers hoofd, hij kon niet meer denken. Het was stil, doodsstil…

hoe ben je op het thema gekomen?

best mooi verhaal, heel emotioneel

Door de titelsong (ik bedoel alleen de muziek) van Band Of Brothers (ooit van gehoord)
Groetjes T.

Nieuw stukje, het eerste stuk van Hoofdstuk 1.


Het was nog nooit zo stil geweest in Rutgers leven. Maar kort na de stilte drong de werkelijkheid weer tot hem door.
‘zijn vrouw moet het weten’ zei een stem.
‘zijn zoon is hier’ zei een andere stem.
‘is hij in staat het nieuws te brengen?’ zei nog een derde stem.
‘Ik…ik ga wel, ik vertel het wel’ Rutger kwam overeind, trillend, over al zijn leden.
‘Weet je dat zeker?’ vroeg de man die gevraagd had of Rutger er wel toe in staat was om het nieuws te brengen.
‘Ja, ik kan haar troosten’ zei Rutger onlogisch.
Hij zette het op een lopen, naar de schuilkelder. Het beeld van zijn vader proberen te vergeten. De man die hij altijd had bewonderd was dood, er was niks meer van over. Het was voorbij. Verbazend hoe snel het leven voorbij ging.
Nog steeds zag Rutger het bloed van zijn vader, het bebloede gezicht, de opengereten buik, zijn ingewanden die eruit kwamen. Het maakte hem misselijk. Even stopte Rutger en voerde zijn maaginhoud aan de struikjes. Toen rende hij weer verder. Zijn oren hield hij dicht, hij kon niet meer tegen het geluid van inslaande granaten.
Hij was bijna bij de schuilkelder.
Plotseling hoorde hij een vreselijke klap, nog erger dan toen zijn vader getroffen werd. Hij zag de klap als het ware voor zich, de schuilkelder, die zogenaamd onverwoestbaar was, stortte in elkaar en was één vuurzee.
‘Neeee!’ riep Rutger en nog eens: ‘Nee!’ toen zakte hij helemaal in elkaar, als een gebroken iemand, een oude man.
Wanhopig sprong hij weer overeind. Misschien kon hij ze nog redden. Elias en moeder. Elle en Lize.
Hij probeerde door de vlammen heen te rennen, maar het lukte niet, hij struikelde over iets, het leek wel een mens. Zonder zich te bedenken sleepte hij het, wat het ook was, mee naar buiten.
Buiten haalde hij diep adem, dacht niet aan zijn huid die hier en daar verbrand was maar keek wat hij had meegenomen.
Het was zijn moeder. Snel pakte hij haar pols, om te kijken of ze nog leefde.
Zijn hart klopte wild, haar hart klopte nog, ze leefde nog!
‘Mam’ zei hij zachtjes.
Zijn moeder sloeg haar ogen op en fluisterde: ‘Rutger, blijf leven’ en sloot haar ogen weer. Haar adem stokte en haar hoofd viel langzaam opzij.
Rutger snikte.
‘Mam, doe de groeten aan pap’ fluisterde hij zachtjes, ‘doe de groeten aan pap en zeg dat het me spijt’
Misschien zou het overkomen.
Rutger bleef nog lang bij het lichaam van zijn moeder zitten, tot de buurtbewoners het vuur geblust hadden.
In, wat eens de schuilkelder was geweest, lagen de resten van zijn zusjes en broertje, veel was er niet van over. Maar Rutger huilde, zoveel als hij zijn hele leven niet gehuild had. Tot hij geen tranen meer over had, dacht hij, maar zelfs toen bleven de tranen stromen.
Plotseling voelde hij een hand op zijn schouder.
‘Rutger, het spijt me voor je’ het was dezelfde man die hem water had gegeven.
‘Waarom zijn ze allemaal dood en ik niet?’ vroeg Rutger wanhopig.
‘Omdat jij nog een taak te verrichten hebt, jij kunt je vaderland nog verdedigen en als je genoeg gedaan hebt, ga je ook dood en zie je ze weer en zal je altijd gelukkig zijn’


Hoop dat jullie het een beetje mooi vinden...
Groetjes T.

Hoi,

Ik ben er maar weer eens een keertje. Mooi. Verdrietig ook. Maar wel mooi. Ik houd alleen niet zo van oorlogsverhalen... Al die ellende=D

Hoi Mirjam

Mooi verhaal, alleen ik vind dat je in het eerste stukje dit moet weghalen;
de granaatscherven vlogen Rutger om de oren.
Dat klinkt een beetje onlogisch.
Verder heel mooi en emotioneel

Heb em íetjes aangepast...
Groetjes T.

He Tiuri,
kom je nog een keer met een vervolg op je verhaal?
Zou ik wel leuk vinden hoor.