Worsteling

Vandaag stapte ik de trein in.

Je beseft niet welke worsteling de omschrijving van deze handeling verbergt.
Ik was namelijk voor het eerst op een vouwfiets (met wel heel erg zachte banden). Ik had een laptop bij me en een handtas, die meer weg had van een weekendtas. En niet te vergeten; er bungelden ergens oordopjes en een MP3-speler.
Daarbij was ik laat. Erg laat. Dus ik moest hard fietsen. En als je eenmaal op dat station bent, ben je er nog niet.
Ik moest de trap af (waarom zijn er in vredesnaam van die veel te smalle randjes voor je fiets). Ik moest een stuk over het perron rennen en toen mijn fiets inklappen (een handeling die ik nog niet helemaal onder de knie heb) en ik moest de trein instappen, of beter gezegd; ik moest de trein eigenlijk inspringen, want de deuropening bevindt zich enkele centimeters boven het perron.
Aangezien ik niet ook nog eens wilde stuntelen in een coupe, bleef ik in het portaal; bij mijn fietsje (klein detail - niet van mij, maar van een kennis, omdat die ellendige chauffeurs staken).
Maar.
Alle klapstoeltjes waren bezet.
Ik had het warm en zweette enorm en ik was helemaal versleten van dat racen op dat piepkleine fietsje en ik kon niet eens zitten! Ik hing tegen de wand en schommelde en slingerde en probeerde het vele zweet af te wissen. Ik voelde me dus al om een uur of acht in de morgen vies. De dag was nog niet eens fatsoenlijk begonnen.
Maar goed, aangekomen op het volgende station is het een kwestie van uitklappen en fietsen.

Je beseft niet welke worsteling de omschrijving van deze handeling verbergt.

hihi zie het al hememaal voor me!!!
Maar echt irritant dat die bussen staken he!?
Vind het gewoon niet mogen, maar begrijp de reden wel..

Goed beschreven Stippel!